حسن عابدینی
 

     فناوری های نوین موجب دگرگیسی در شکل و محتوای بسیاری از فرایند ها شده است. این دگرگیسی تا مرز دگرگونی در هویت هم پیش رفته است.حوزه ارتباطات بویزه خبر تلویزیونی نیز از این تحول مستثنی نیست. 

 معتقدم خبر دیگر گزارش عینی از یک رویداد واقعی نیست بلکه فناوری نوین این اجازه را به بنگاههای خبری تلویزیونی داده است تا با کار گذاشتن چند دوربین در کانون رویداد زمینه یی را فراهم کنند که مخاطب بصورت زنده رویداد را مشاهده کند.

 در این شیوه - مخاطب احساس می کند که داوری بر عهده او ست. البته این که دوربین کجا کاشته و زاویه اش چه باشد هنوز در اختیار صاحبان بنگاه خبری است. 

خبرنگار هم دیگر فقط مسوولیت تهیه خبر را ندارد بلکه او باید فراورده خبری  را بگونه یی بسته بندی کند که زمینه فروش مناسب ان فراهم شود.

 در قرن بیست و یکم – مسوولیت گوینده هم فقط خواندن خبر از روی متن یا اتوکیو نیست بلکه ارائه هنرمندانه ان است تا مشتری بیشتری جذب کند. 

 پیشتر گفته می شد که گوینده بایستی مهارت ارتباطی داشته باشد اما هم اکنون داشتن میل و رغبت برای برقراری ارتباط با مخاطب از اولویت بیشتری برخوردار است. 

 خبر تلویزیونی را می توان در زمره یک ژانر تلویزیونی جای داد که هنرپیشه  ان در نقش گوینده روی صفحه ظاهر می شود.

 این هنرپیشه بایستی خبر را بشناسد – ظرفیت رسانه را بداند – زبان معیار را بلد باشد- اندام مناسب گفتاری داشته باشد و از بیان مناسب نیز برخوردار باشد.

 گوینده یی که تسلط بر موضوع نداشته باشد نبایستی جلوی دوربین قرار گیرد. او نمی تواند بدون اگاهی از روند کار در اتاق خبر - استودیو – رژی  و حتی محدویت های دوربین و ارتباط زنده – اجرای مطلوبی داشته باشد.

 فراموش نشود شناخت زبان بدن برای گوینده خبر هم از ضرورت های غیر قابل انکار است. بهر روی اگر القای پیام از سوی گوینده خبر بصورت زیرکانه - نامریی - غیر مستقیم و مهم تر از ان بدون سخن گفتن باشد انگاه ارتباط موثر برقرار خواهد شد.